Taboes: zwijgen of praten...
12 april 2020 
in Blog

Taboes: zwijgen of praten...

Na ingrijpend verlies ‘praten of zwijgen’: een onderwerp dat opeens extra actueel is geworden door de coronacrisis en alles wat er hierdoor nu in de wereld gebeurd. Het is daarom juist nú goed om hier bij stil te staan, voor jezelf of voor de mensen om je heen. Praten over je overleden dierbare en wat dit voor jou betekent. Het lijkt eenvoudig, maar dat is het vaak niet. Het is ‘wennen’ om te praten over verlies, verdriet en gevoelens, zo hoorde ik een verpleegkundige vertellen. Zij vindt het fijn én nodig dat hier nu structureel aandacht aan wordt besteed.

Misschien denk je: ‘Niemand zit te wachten op mijn verhaal.’ Het verlies van een dierbare is niet echt een leuk gespreksonderwerp. Het kan zijn dat je er niet over praat omdat je bang bent om je emoties te laten zien en de controle daarover kwijt te raken.

Zwijgen was vroeger mijn strategie om controle te houden en het was ook het middel om geen tranen te laten zien. Voor de lange termijn werkt dat echter niet. Het oppotten kost veel energie en als je dit blijft toepassen kun je daar ook ziek van worden.

Voor mij was het heel bevrijdend toen ik besloot om er geen taboe meer van te maken. Het luchtte op en het maakte mij sterker en zelfverzekerder. Het is goed om jezelf te zijn en daarin de vrije keuze te hebben waar je wel of niet over wil praten. Je gevoel mag er zijn.

Ik merk vaak dat dit niet voor iedereen vanzelfsprekend is. Zeggen wat je voelt en wat moeilijk is. Gelukkig zijn in mijn praktijk ‘opgetrokken muurtjes’ snel verdwenen en zie en hoor ik de mensen en hun ervaring zoals het werkelijk is. Deze openhartigheid helpt mee om een goed vervolg te geven aan hun leven. Om stappen te zetten die leiden tot nieuw toekomstperspectief.

In dit artikel wil ik dus het belang van keuzevrijheid benadrukken. Je moet niet praten, je mag praten en je moet niet je emoties laten zien, maar het mag wel.
Per situatie en persoon doe je wat goed voelt voor jou en wat jij op dat moment nodig hebt. Niet geremd door een oude etiquette, waarden of normen waarbij dat toch niet hoort of waar het verlies in stilte gedragen moet worden.

Ik begrijp het als het voor jou moeilijk is om te praten over je verlies. Als je op de vraag hoe gaat het? Alleen zegt: ‘Het gaat wel’ en vervolgens zegt: ‘…en met jou? Het is oké als dat voor jou écht voldoende is, het is echter niet oké wanneer dit het verdriet verzwaard.

Het is goed en belangrijk om jezelf te zijn en je uit te spreken zoals het is. Ik vertel over Sjoerd, mijn zus en ouders. Ik noem hun naam, wat zij voor mij betekent hebben en hoe moeilijk het bepaalde momenten ook altijd blijft om hun te moeten missen. Bijvoorbeeld op bijzondere dagen als Kerstmis, de jaarwisseling of verjaardagen. We zijn dan allemaal bij elkaar, maar één plek blijft altijd leeg. In gedachten denk je dan: hoe het zou zijn geweest met Sjoerd erbij.

Ik hoop dat mijn ervaring jou helpt om ook je stem te laten horen. De naam te noemen en de betekenis die hij of zij voor jou had. Ik hoop dat het doorbreken van jouw zwijgen jou ook die verlichting geeft. Er ontstaat hierdoor ruimte voor nieuw toekomstperspectief.

Vind je het toch lastig en zou jij daar graag hulp bij willen, vraag dan het gratis perspectiefgesprek aan.

Ik hoor graag jouw verhaal!

Hartelijke groeten,

Vera

Over de schrijver
Ik ben Vera Duijnisveld, getrouwd en moeder van drie kinderen. De opleiding tot maatschappelijk werker heb ik aan de Hanzehogeschool te Groningen gevolgd. Tijdens de Honours Specialisatie in het vierde leerjaar mocht ik werken aan excellentieontwikkeling. Ik kreeg daarbij de prachtige kans om mijn praktijk vorm te geven. Gedurende mijn opleiding heb ik gewerkt bij het algemeen maatschappelijk werk, waar ik mij verdiept heb in trauma en verlies. Bij de vereniging Ouders Overleden Kind (OOK) heb ik een training voor contactouders gevolgd, waarbij aandacht voor individuele gespreksvoering en begeleiding van groepsgesprekken. De praktijk Verlieskundig Kompas is voortgekomen uit mijn eigen ervaringen om na verlies verder te gaan. Mijn zus en ouders zijn overleden en in 2005 overleed onze geliefde zoon Sjoerd op 18-jarige leeftijd door een verkeersongeval. Na dit intens ingrijpende en verdrietige verlies heb ik een nieuwe invulling aan mijn leven gegeven. Als verlieskundig coach help ik nu vrouwen na het verlies van hun kind of partner om hun leven weer vorm te geven. Mijn ervaringsdeskundigheid in combinatie met mijn professionele achtergrond versterken deze hulpverlening. Het is mijn passie en ik ervaar steeds weer opnieuw hoe waardevol en betekenisvol dit is, zeker na ingrijpend verlies. Mijn ervaring kan jouw oplossing zijn. Ik vind het belangrijk erkenning te geven aan de gevolgen van verlies. Daarnaast vind ik het belangrijk om aandacht te hebben voor de kansen en mogelijkheden die er zijn, deze bieden het zo belangrijke nieuwe perspectief. Elk mens heeft eigen kracht, bewustwording hiervan vind ik belangrijk. Het doet recht aan mensen en geeft respect. Door gebruik te maken van deze veerkracht help ik vrouwen hun leven weer vorm te geven na verlies. De persoonlijke gesprekken en begeleiding maken hierbij het verschil: het geeft maatwerk waardoor doelen behaald worden. Ik werk met de Verlieskundig Kompas methode. Onderdeel hiervan zijn methodes uit de verlieskunde, de oplossingsgerichte methode, ‘Teken je gesprek’ en PMA (Progressive Mental Alignment) waardoor gezondheid, relaties en energie verbeteren. In een positieve sfeer en toekomstgericht worden doelen en wensen besproken. Ik heb diverse programma’s en een community ontwikkeld die bijdragen aan nieuw toekomstperspectief en steun geven waar dit nodig is. Dit heeft waardevolle positieve gevolgen voor jezelf, relaties, werk en dagelijks leven. Meer informatie vind je op www.verlieskundigkompas.nl Heb jij vragen neem gerust contact met mij op of meld je aan voor een gratis perspectiefgesprek.
Reactie plaatsen